მე11 კლასში მომიტაცეს, ქმრის ოჯახი სწავლას მიშლიდა… მეორედ თურქ მამაკაცზე გავთხოვდი, რომელიც პოლიციელია” – ქალი, ბევრი პროფესიით: 41 წლის სტუდენტის მრავალფეროვანი ცხოვრება”სწავლისადმი სიყვარული ჩემში ალბათ გენეტიკურად არის ჩადებული. იმ გარემოში, სადაც ვიზრდებოდი, განათლება პრიორიტეტი იყო. ამიტომ მთელი ცხოვრებაა, სულ ვსწავლობ” – გვეუბნება 41 წლის ნანა ბეგიაშვილი, რომელიც შარშან ტექნიკურ უნივერსიტეტში სამართლის ფაკულტეტზე ჩაირიცხა და მეორე კურსზე უმაღლესი ქულებით გადავიდა, რომელსაც სტიპენდიაც დაენიშნა…უკვე მესამე პროფესიას ეუფლება და მისთვის ეს შესაბამისად მესამე უმაღლეს სასწავლებელია. ნანას თურქი მეუღლე ჰყავს, ამჟამად თურქეთში იმყოფება და შესაბამისად ჩვენც იქ დავუკავშირდით.
მე კი არა, 83 წლის ბებო მყავს და დღემდე აქტიურად კითხულობს წიგნებს, გაზეთებს, ამასთან, გვერდით უდევს ბლოკნოტი, სადაც მისთვის ახალ სიტყვებს იწერს. ხომ ვამბობ, გენეტიკურად გადმომეცა სწავლის სიყვარული… ჩემთვის არ არსებობს არანაირი ასაკი, გარემო, დაბრკოლება, ნებისმიერ შემთხვევაში განელება პირველ ადგილზეა. ამიტომაცაა, რომ ახლა ჩემს მესამე პროფესიას ვეუფლები.
– პირველად უმაღლეს სასწავლებელში რომელ წელს ჩააბარეთ?
– 2000 წელს „უცხო ენებში“ ინგლისური ენის პედაგოგიურზე ჩავაბარე. მაშინ ილია ჭავჭავაძის სახელობის ენისა და კულტურის სახელმწიფო უნივერსიტეტი ერქვა. პედაგოგობა არ მინდოდა, მაგრამ დედაც პედაგოგია, თბილისის 77-ე სკოლის ფიზიკის მასწავლებელია, ბებოც პედაგოგია და ჩემი მომავალი პროფესიაც მათი სურვილის გამო ავირჩიე. მე ინგლისური ენის თარჯიმნობა მინდოდა, რადგან ინგლისურ ენას ბავშვობიდან ვსწავლობდი.
ამ გადაწყვეტილებამ გაამართლა?
– კი, მაგრამ კარგად ვსწავლობდი, თუმცა ერთი ტრაგიკული ისტორია მაქვს… მეთერთმეტეკლასელი ვიყავი, რომ მომიტაცეს და მერე ღამის სკოლის დამთავრება მომიწია… ოჯახი, რომელშიც მოვხვდი, წინააღმდეგი იყო, რომ მესწავლა. მალე შვილიც შემეძინა. ჩემი ოჯახიც სიხარულით არ შეხვედრია იმ ქორწინებას. ამიტომ იძულებული ვიყავი, იქ მეცხოვრა, სადაც აღმოვჩნდი… ბავშვის დამტოვებელი არ მყავდა, ქირით ვიყავით და შვილს ბინის მეპატრონეს, მის შვილებს, მეზობელს ვუტოვებდი…
– მიუხედავად ამ სირთულეებისა, სწავლა მაინც შეძელით…
კი… პირველი პროფესია, ბაკალავრიატი 2004 წელს დავამთავრე. მერე ჩუმად წავედი და სინქრონული თარგმნის განყოფილებაზე შევიტანე საბუთები. სტუდენტი რომ გავხდი, ამის შესახებ მერე ვთქვი. 2 წელში თარჯიმან-რეფერენტის წოდება მომანიჭეს. მაგ კურსის დასრულების შემდეგ მუშაობა დავიწყე თბილისის საგადასახადო ინსპექციაში – შემოსავლების სამსახურში. სულ სხვა განხრით წავედი, სადაც 2 წელი ვიმუშავე და ბოლოს კანცელარიის უფროსის პოსტიდან წამოვედი.
– თქვენი ქორწინება რამდენ ხანს გაგრძელდა?
– 2006 წელს ყოფილ მეუღლესთან ოფიციალურად და ბევრი მიზეზის გამო განვქორწინდი… 2006 წლის მერე სულ ვმუშაობდი, მათ შორის, სასჯელ აღსრულების პირველ დაწესებულებაში, რეჟიმის განყოფილების ინსპექტორი ვიყავი. შემდეგ ერთ-ერთ სამშენებლო კომპანიაში გადავინაცვლე, ამას კიდევ ერთი ცნობილი კომპანია მოყვა. სულ ფინანსური მენეჯერის პოზიციაზე გახლდით. 2019 წელს სვანეთში გზაც გავიყვანე. რეაბილიტაციაზე ვიყავი – 30 კაცი მებარა. 10-კილომეტრიანი მონაკვეთზე ვიმუშავეთ. გზა უშგულიდან 15 კილომეტრშია, ლენტეხის მუნიციპალიტეტში და იქიდან მესტიაში გადადის. ახლანდელი ჩემი მეუღლე, რომელიც თურქია, ზუსტად ამ პროექტის მეშვეობით გავიცანი. მაშინ თურქულ კომპანიებთან მქონდა ხელშეკრულება დადებული. ამასობაში ჩემი შპს-ც შევქმენი და თბილისში სუვენირების მაღაზიაც მქონდა. მოკლედ, ცხოვრებაში ყველაფერი მოვსინჯე – თუკი რამეზე სადმე ხელი მიმიწვდებოდა. მთავარი კი ერთი იყო ყოველთვის, სამართლის სწავლა მინდოდა… ეს პირველი ქორწინებიდან გამომდინარე კიდევ უფრო მინდოდა. ჩემი ყოფილი მეუღლის გარშემო ბევრ კანონდარღვევას ვხედავდი და ხმას ვერ ვიღებდი თუნდაც ასაკის გამო, შიშის ფაქტორი მქონდა… მერე ქალაქის ინსპექციაში რომ ვიმუშავე, საგადასახადო კოდექსი ვისწავლე, სასჯელ აღსრულებაში – სისხლის სამართლის კოდექსი…
ნელ-ნელა მოდიოდით იმისკენ, რომ სამართალზე ჩაგებარებინათ და 2023 წელს, შარშან ზაფხულში, 40 წლის ასაკში ჩაირიცხეთ კიდეც ამ ფაკულტეტზე…
– კი, ასე, ეტაპობრივად მოვდიოდი, მარტოხელა დედის სტატუსი მქონდა და მანამდე ცხოვრება შვილს მივუძღვენი… ჩემი გოგონა 22 წლის გახდება, „ილიაუნის“ საერთაშორისო ურთიერთობები დაამთავრა… სანამ ის სწავლობდა, ჩემი ამბიციების და სურვილების გამო შვილს ვერ მივატოვებდი. მეოთხე კურსზე რომ იყო, უცებ გადავწყვიტე, მოდი, გავრისკავ და ჩავაბარებ-თქო. 2023 წლის 28 თებერვალს დავჯექი და ჩემით დავიწყე ისტორიაში მეცადინეობა. თურქეთში ვიყავი, არ მქონდა წიგნი. როდესაც ადამიანი იმიზეზებს, რომ ვერ ისწავლა, მისი არ მესმის. სწავლა თუ გინდა, როგორ ვერ უნდა ისწავლო?! წიგნი არ მქონდა, რეპეტიტორიც არ მყავდა და მოვინდომე, ინგლისურ ენაში მეცადინეობა არ მჭირდებოდა, ქართულის გაკვეთილებს იუტუბზე, ინტერნეტ-სკოლას ვუსმენდი. საბაზისო ცოდნა ზოგადად მდიდარი მაქვს, სკოლაში საუკეთესო მოსწავლე ვიყავი.
– და ისტორიაში წიგნის გარეშე როგორ მეცადინეობდით?
ჩემი შვილი XI-XII კლასის ისტორიის სახელმძღვანელოში გვერდებს ფოტოებს უღებდა და იმას მიგზავნიდა. ტელეფონით რთული იყო იმის გარჩევა, ამიტომ ბლოკნოტში ვიწერდი, წიგნის სახეს ასე ვაძლევდი და მერე ვსწავლობდი… გამოცდებზეც გავედი, ჩავაბარე და კარგი ქულები ავიღე… უკვე მეორე კურსზე გადავედი. სტუდენტები ხომ ჩემზე უმცროსები არიან, მაგრამ ლექტორებიც ჩემზე უმცროსები აღმოჩნდნენ… ახლა დამენიშნება სტიპენდია იმიტომ, რომ ძალიან მაღალი ქულა – 92 მოვიპოვე. უნივერსიტეტში ყოველდღიურად დავდივარ. არავინ რომ არ იყოს, მე ნებისმიერ ამინდში იქ ვარ. ამას ჩემი ლექტორებიც დაადასტურებენ.
– 40 წლის ასაკში ჩაბარება და ოცნების ახდენა მაინც იშვიათია. კურსელებმა, ჯგუფელებმა როგორ მიგიღეს?
– ძალიან კარგად. საერთოდ თვითონ ვერ ვგრძნობ ასაკს. ვერ აღვიქვამ ისე, რომ ისინი ჩემს შვილზე პატარები არიან. ლექტორებიც ძალიან სასიამოვნო ადამიანები არიან, ნიჭიერები და ხელს მიწყობენ. თურქეთში რომ მოვდივარ, წინასწარ ვაბარებ იმას, რაც უნდა ახსნან ან რომ ჩავდივარ, ყველაფერს ერთბაშად ვაბარებ. სულ ვსწავლობ და ვმეცადინეობ.
– მეუღლე და შვილი რას გეუბნებიან?
– მეუღლე თავიდან მგულშემატკივრობდა, სანამ ჩავაბარებდი, აქ ვიყავი, რომ ვმეცადინეობდი. ახლა წასვლა-წამოსვლა რომ მიწევს, ცოტას ბრაზობს ხოლმე, მაგრამ მაინც ეგუება, თვითონაც იურისტია, პოლიციელია, აქ სამმართველოს უფროსი გახლავთ. შვილიც იურისტი ჰყავს. არ არსებობს, თბილისში გამოცდაზე გავიდე და აქედან არ დამირეკოს, აბა, შენ იცი, შენ ამას შეძლებ, წარმატებას გისურვებ, არ ინერვიულო. ჩემს შვილს უხარია, მეხმარება, ნიჭიერი გოგა. 6 ენა იცის, მათ შორის, კორეული, იაპონური, ინგლისური, ფრანგული… საერთაშორისო ურთიერთობის ფაკულტეტზე სწავლობდა და კორეაში უნდა წასვლა.
– სამომავლოდ რა გეგმები გაქვთ?
– პროკურორობა მინდა. სისხლის სამართლით უნდა განვაგრძო ჩემი საქმიანობა. მეუბნებიან, ძნელია, გაგიჭირდებაო, სწორედ ის ძნელი მინდა, რომ გავაკეთო და ის ძნელი ამოვხსნა. ველოდები თურქეთის მოქალაქეობას და გაისად ვაპირებ თურქეთში საერთაშორისო ურთიერთობის ფაკულტეტზე შევიტანო საბუთები. აქაური სასწავლებელიც მინდა, დავამთავრო. თურქული ენა ვიცი.
– მუდმივად სტუდენტი და სწავლის პროცესში მყოფი ქალბატონი ჩვენს მკითხველს რას ეტყოდით?
– როგორც მომავალი სამართალმცოდნეს მინდა, რომ მოხდეს საზოგადოების დატრენინგება სამართლის კუთხით, ასაკს მნიშვნელობა არ აქვს, რადგან სამართლის კუთხით, ყველამ უნდა იცოდეს, ვის რის უფლება აქვს. რაღაცნაირად საზოგადოებამ უნდა შეძლოს კანონების შესწავლა. ეს სკოლიდანვე მოხდება, თუ შემდგომ პერიოდში, არ ვიცი, მაგრამ აუცილებელია. საკუთარი უფლებების შესახებ ადამიანებმა უნდა იცოდნენ. კიდევ იმის თქმა მინდა, რომ ზოგს შვილი კერძო სკოლასა თუ სასწავლებელში დაჰყავს, რაშიც თანხებს იხდის. არ აქვს მნიშვნელობა, სად ისწავლის ადამიანი და სად მიიღებს განათლებას სოფლის სკოლაში თუ კემბრიჯის უნივერსიტეტში. მთავარია, სწავლის სურვილი ჰქონდეს და ცოდნას მიღება ყველგან შეიძლება. ისევე როგორც ღმერთი ყველგან არის. აქ არ არის ქრისტიანული ტაძარი, მაგრამ სახლში მაქს ხატები, სანთლებს ვანთებ და ვლოცულობ. ამისთვის კუთხე მაქვს მოწყობილი, იქვე ქართული ეროვნული კუთხეც გავაკეთე. დროშა კი სულ ჩანთით დამაქვს. ასე რომ, ერთ სახლში მე და ჩემი ქმრის სახით ორი რელიგია უპრობლემოდ თანაცხოვრობს. არავინ თქვას, რომ რამე ვერ შეძელო, ვერ მოასწრო, ხელი რაღაცამ შეუშალა, სწავლისთვის დაბრკოლება არ არსებობს, სურვილი და მონდომებაა საჭირო.
