9 აპრილის გმირის, ლელა ვეფხვაძის ქალიშვილი, მომღერალი ნატალი ვეფხვაძე 13 წლის წინ “ნიჭიერში“ გამოვიდა, რითიც მთელ საქართველოს დაამახსოვრა თავი. თავისი ნიჭით აღაფრთოვანა ჟიურიც.
ნატალი ვეფხვაძე გადაცემას “როგორ გადავრჩი“ ესტუმრა და მხედველობის პრობლემაზე ისაუბრა, რომელიც ბავშვობიდან აქვს. მან ყველაზე ცუდი მოგონება გაიხსენა.
“ჩემი ცხოვრების ლაქა“ – ასე შეაფასა საბავშვო ბაღის აღმზრდელის დამხმარის, ჟუჟუნას დამოკიდებულება მისდამი.
“სახელიც კი მახსოვს იმ ქალის, ჟუჟუნა ერქვა. არ ვიცი, რატომ ანიჭებდა ამხელა სიამოვნებას ჩემი დამცირება. ბავშვები რომ ვიყავით შეკრებილები: “ბრუციანი მოვიდა, ნახეთ როგორი ბუციანია ბავშვებო“ – ამბობდა ხოლმე. ეს სიტყვა დღესაც იმდენად მეზიზღება და მძულს, რომ არ ვიცი, ადამიანმა როგორ უნდა გაწყენინოს რომ ეგ უთხრა.
გავედი ოთახიდან, ჩავჯექი კარადებთან და დავიწყე ტირილი. ისე ვტიროდი, საკუთარი ცრემლები სახეს მწვავდა. სადილიც არ ვჭამე იმ დღეს.
არასოდეს დამავიწყდება, ერთი პატარა ბიჭი იყო. შუადღისას ხილს რომ გვირიგებდნენ ხოლმე, ამ ბიჭმა აიღო ის ყურძენი და მომიტანა. ერთადერთი ბავშვი იყო, მოვიდა და ისე თბილად ჩამეხუტა, რომ არასდროს დამავიწყდება.
წლები რომ გავიდა, მინდოდა ეს ქალი მენახა და უბრალოდ მეკითხა, თუ რატომ აკეთებდა ამას. მეტი არაფერი… მაგრამ მითხრეს, რომ სამწუხაროდ გარდაიცვალა. ის ქალი რომ მენახა და დავლაპარაკებოდი, ალბათ შევძლებდი ტკივილის დავიწყებას. არ ვიცი რას ვეტყოდი, ალბათ იმას, რომ ძალიან ცუდად მოიქცა და მისმა შეფასებამ მთელი ცხოვრების ლაქა დამიტოვა“, – გაიხსენა მან.
ნატალიის თქმით, მიუხედავად ამხელა სტრესისა, ძიძის მხრიდან ასეთი დამცირების შესახებ, ის არავის უყვებოდა:
“იყო ძალიან კარგი მასწავლებელიც, ლია ერქვა. ძალიან თბილი იყო. მაგრამ ყოველ დღე არ მუშაობდა. დღემდე ვერ ვხსნი იმას, თუ რატომ არ ვეუბნებოდი არავის. ჩემი გამოცდილებიდან გამომდინარე, როდესაც ჩემი შვილი ბაღში მივიყვანე, სულ ვეუბნებოდი გაბრიელს, რომ ყველა დეტალი მომიყევი. უმნიშვნელო, ძალიან მცირე დეტალიც კი“, – მან პირველი მოგონებაც გაიხსენა, როდესაც დედასთან ერთად ქუჩაში სამღერად დადგა.
“ისნის ბაზრობა რომ არის, იქ წავედით. პირველი დღეც კი მახსოვს, როცა მოწყალების სათხოვნელად გავედით… რომ ვიმღერეთ, დედამ პლასტმასის სათამაშო ტელეფონი მიყიდა, არასოდეს დამავიწყდება. თავიდან ქუჩაში მე ვმღეროდი. დედა ძალიან განიცდიდა ამ ყველაფერს. მაგრამ მერე დრო და დრო იქაც დაიწყო ბულინგი და დაცინვა.
გადით ი დედა ხარ, ბავშვი ქუჩაში გამოიყვანე და ამღერებ“, ეუბნეშენ რანაირი დედა ხარ, ბავშვი ქუჩაში გამოიყვანე და ამღერებ“, ეუბნებოდნენ ხოლმე დედას და ძალიან ვბრაზდებოდი. რთული იყო, მაგრამ სხვა გადარჩენის გზა არ არსებობდა იმ პერიოდში“, – იხსენებს ნატალია ვეფხვაძე.
