რუსეთის საოკუპაციო ომს უკრაინაში კიდევ ერთი ქართველი შეეწირა, 24 წლის ლევან ლოხიშვილი 19 ნოემბერს, ხერსონის ოლქში, დავალების შესრულებისას დაიღუპა.
- როგორც მისი თანამებრძოლი და მეთაური, ალექსანდრე როგავა ამბობს, ლევანს ე.წ. ხელნაკეთი დრონი დაეჯახა. ლევან ლოხიშვილი ოდესის 126-ე ბრიგადის, 220-ე ბატალიონის მესამე ასეულის წევრი იყო.
ეს ჯგუფი ძირითადად მოხალისეებისგან შედგება. როგორც მისი მეთაური ამბობს, ლევან ლოხიშვილი უკრაინაში 2022 წლის 29 მარტს ჩავიდა. უკრაინაში წასვლამდე პროფესიონალი მზარეული იყო, თუმცა, სამხედრო სავალდებულო სამსახური გავლილი ჰქონდა. ერთწლიანი ბრძოლის შემდეგ ცოტა ხნით საქართველოში დაბრუნდა, თუმცა, 2024 წლის გაზაფხულზე კვლავ უკრაინაში წასვლა გადაწყვიტა.
ალექსანდრე როგავა:
– ყველაფერი ჩემს თვალწინ მოხდა. ერთად ვასრულებდით დაზვერვა-ყურება-პოზიციების მომზადების სამუშაოს. ერთი საათი ვიმუშავეთ და მალევე დრონის ხმა გავიგეთ… სულ ოთხნი ვიყავით, რაღაც მომენტში ლევანს შევხედე, მისი თვალები დავინახე, სიკვდილამდე რამდენიმე წამით ადრე. ეს გამოხედვა კიდევ მისი ღიმილი არასდროს დამავიწყდება. ჩემი უმცროსი ძმა იქნება სიცოცხლის ბოლომდე. დრონი პირდაპირ ლევანს დაეცა. კიდევ ერთ მებრძოლს ნამსხვრევი მოხვდა და დაიჭრა, ერთმა კონტუზია მიიღო. ძალიან დიდი დანაკარგია ჩვენთვის კარგად მომზადებული მებრძოლი იყო.
მართალია საქართველოში მხოლოდ სამხედრო სავალდებულო სამსახური ჰქონდა გავლილი, მაგრამ უკრაინაში ძალიან კარგი მომზადება მიიღო. საოცრად მოქნილი იყო, სავარჯიშო პოლიგონზე ყველა დავალებას ხუთიანზე ასრულებდა. ბრძოლის ველზეც არაერთხელ გამოიჩინა თავი. იმდენჯერ ჩამოაგდო დრონი, ბოლოს ვეხუმრებოდი, ცოტა ხანში ჩიტებზე ნადირობაზე გადახვალთქო. პასუხისმგებლობით სავსე ადამიანი იყო, სულ პოლიგონზე სავარჯიშოდ იწევდა. ჰქონდა თუ არა დავალება, არ ჰქონდა მნიშვნელობა, მუდმივად მუშაობდა საკუთარ თავზე. ამის პარალელურად, საოცარი იუმორი ჰქონდა. ყველაფერს იუმორით, ხალისით აკეთებდა. ამბობენ, რომ ადამიანი სიკვდილს წინასწარ გრძნობს და ამ დროს სევდიანიაო. ლევანი სევდიანი არასდროს ყოფილა, სიცოცხლის უკანასკნელ წუთამდე მის თვალებში სინათლის სხივი იდგა.
– ლევანი როგორ, რა ვითარებაში გაიცანით?
– ლევანი უკრაინისკენ მიმავალ გზაზე, ომის დაწყების პირველივე დღეებში გავიცანი. იქ ჩამოვართვით ერთმანეთს ხელი და მას შემდეგ ერთად მოვდივართ. პირველად რომ ვნახე 30 წლის მეგონა, მაგრამ მაინც ვკითხე ასაკი, – უხერხულად გაიცინა და მითხრა, რა მნიშვნელობა აქვს ჩემს ასაკსო? მერე კიდევ ვკითხე რამდენჯერმე, მაგრამ ცოცხალი თავით არ მეუბნებოდა. ერთ დღეს სალონში წავედით. დალაქს ვუთხარი, რომ წვერი მოკლედ შეჭერითქო. დალაქს ზედმეტად მოკლედ მოუვიდა შეჭრა. შევხედე ლევანს და ვუთხარი, შენ 18 წლის ხარ, მეტი არ იქნებითქო. მხოლოდ მაშინ მითხრა, რომ 21 წლის იყო.
– მეგობარი გოგონა, საცოლე თუ ჰყავდა?
– მე ვეუბნებოდი, უკრაინაში კარგი გოგო უნდა გაგაცნოთქო. არაო, თავს იგიჟებდა, მე ცოლად მხოლოდ ქართველი გოგო უნდა მოვიყვანო, ჩემი შვილები ქართველმა დედამ უნდა გაზარდოსო. პატრიოტი იყო. 2008 წლის აგვისტოს ომს იხსენებდა ხშირად. ამბობდა, პატარა ქვეყანა დაგვჩაგრეს, მაგრამ უკრაინა დიდი და შანსი მაქვს, რომ მტრის დამარცხებაში ჩემი წვლილი შევიტანოო. მისი ოცნება იყო, რომ უკრაინაში მებრძოლ ქართველ ბიჭებს ერთი დანაყოფი გაგვეკეთებინა და აფხაზეთი გამოგვეხსნა რუსეთის ტყვეობიდან. არც თავად ისვენებდა და არც ჩვენ გვასვენებდა, სულ გეგმებს აწყობდა, თავადაც ხომ სულ ვარჯიშობდა და ჩვენც იმას გვეუბნებოდა, რომ კარგად უნდა მოვმზადებულიყავით რუსების მიერ წართმეული ტერიტორიების დასაბრუნებლად. ერთად უნდა ჩავსულიყავით აფხაზეთში, ახლა კი მისი ცხედრის ჩამოსვენება მიწევს თბილისში. ორშაბათს ექვსის ნახევარზე თბილისში ვიქნებით. ბრძოლის ველიდანაც ჩემი ხელით გამოვიყვანე, ჩემი უმცროსი ძმა.
– იმ პოზიციაზე რა ხდება ახლა, სადაც ლევანი დაიღუპა?
– ის პოზიცია შენარჩუნებულია, გამაგრებულია და საჯარო პირობას ვდებ, რომ აუცილებლად გავიმარჯვებთ. მე წარმოშობით აფხაზეთიდან ვარ, ჩემი მიზანი ისედაც იყო ჩემი სახლის დაბრუნება, ახლა კი ლევანის და იმ ბიჭების სახელითაც უნდა ვიბრძოლო, რომლებიც გმირულად დაეცნენ, ოკუპანტი რუსების წინააღმდეგ ბრძოლაში.
– თუმცა, როგორც ვიცი, ფრონტის ხაზზე სიტუაცია გართულებულია.
– კი , სიტუაცია ნამდვილად გართულებულია, არა არსებობს დღე რომ ერთი ადამიანი მაინც არ დაგვეჭრას, მაგრამ ეს არ გვაშინებს, მოტივირებული ვართ, შემართებით ვართ და ასე ვიქნებით, სანამ გამარჯვებას არ მოვიპოვებთ, ან ბრძოლის ველზე არ დავეცემით.
